Жанры
Романы
В сети
Вершы
Пушкин Александр Сергеевич
Закладки
Аляксандар Пушкін
Вершы
Анчар
Дзе след жыцця ў пустыні знік, На грунце бедным, амярцвелым, Анчар, як грозны вартаўнік, Стаіць адзін на свеце цэлым. Прырода высахшых пяскоў Яго ў дзень гневу нарадзіла І ад карэння да лістоў Густой атрутай напаіла. Дыхнуць паўдзённыя вятры - Атрута капае расіцай, Пад вечар стыне на кары Густой, празрыстаю жывіцай. К яму і птушка не ляціць, А толькі вецер мімалётны На дрэва смерці набяжыць - І прэч імчыцца ўжо смяротны. Калі ж над спёкаю пяскоў, Зблукаўшы, хмара тут заплача, Атрутны дождж з яго лістоў Сплывае на пясок гарачы. Ды чалавека князь паслаў Да дрэва смерці і пакуты. І той пайшоў, ледзь змрок апаў, І раніцой прынёс атруты. Прынёс ён згубную смалу, Галлё з завяўшымі лістамі, І пот па бледнаму чалу Сцякаў халоднымі руччамі; Прынёс - і аслабеў і лёг Пад засень будана старога, І згінуў бедны раб ля ног Уладара свайго ліхога. А князь атрутай загадаў Насыціць стрэлы-бліскавіцы, І разам з імі смерць паслаў Ён за суседнія граніцы.1828
Пераклад: Максім Танк
Вязень
Сяджу я ў турме за рашоткай гады. Узросшы на волі арол малады, Друг сумны мой, машучы моцным крылом, Крывавую страву клюе пад акном, Клюе і кідае, глядзіць ён ў вакно І нібы задумаў са мною адно; Завёць мяне крыкам, паглядам сваім І хоча прамовіць: «Давай уляцім! Мы - вольныя птушкі; пара брат, пара! Туды, дзе за хмарай бялее гара, Туды, дзе сінеюць марскія края, Туды, дзе гуляем ... сам вецер ды я!..»1822
Пераклад: Максім Багдановіч
Вязень
Сяджу я за кратамі дні і гады, Спазнаўшы няволю арол малады. Мой сумны таварыш махае крылом, Дзяўбе пад акном акрываўлены корм. Дзяўбе і кідае, за краты глядзіць, Нібы пра адно са мной марыць і сніць. Заве мяне позіркам, крыкам сваім І хоча сказаць мне: «Давай паляцім! Мы вольныя птушкі; пара, брат, пара! Туды, дзе за хмарай бялее гара, Туды, дзе сінее краіна мая, Дзе вецер гуляе свабодны... ды я!»1822
Пераклад: Максім Танк
«Для дальніх берагоў айчыны...»
Для дальніх берагоў айчыны Ты пакідала край чужы; У векапомную хвіліну Я доўга плакаў і тужыў. Мае знясіленыя рукі Цябе хацелі затрымаць; Мучэння страшнага разлукі Мой стогн прасіў не супыняць. Але ад горкіх цалаванняў Ты вусны адняла свае; З краіны сумнага выгнання Ты звала ў іншы край мяне. Казала ты: «У дзень спаткання Сярод аліўкавых дуброў Свайго гарачага кахання Мы пацалункі злучым зноў». Ды там, на жаль, дзе неба далі Гараць у сонцы залатым, Дзе лёг аліваў цень на хвалі, Апошнім сном заснула ты. Твая краса і нараканні Схаваліся ў зямлі сырой - І пацалунак знік спаткання... Ды веру я: ён за табой...1830
Пераклад: Максім Танк
Дон
Ззяе між палёў шырокіх. Вунь плыве ён!.. Слаўся, Дон! Ад сыноў тваіх далёкіх Я прывёз табе паклон. Як праслаўленага брата Знаюць рэкі ціхі Дон; Ад Аракса і Еўфрата Я прывёз табе паклон. Адпачыўшы ад пагоні, Чуючы зямлю сваю, П'юць ужо данскія коні Арпачайскую брую. Падрыхтуй жа, Дон празрысты, Для наезнікаў сваіх Сок гарачы і бруісты Вінаграднікаў тваіх.1829
Пераклад: Максім Танк
Зімовая раніца
2011-2017 Онлайн библиотека RomanBook
Copyrights and trademarks for the book, and other promotional materials are the property of their respective owners. Use of these materials are allowed under the fair use clause of the Copyright Law.