Жанры
Романы
В сети
Ягамосць
Сыс Анатоль
Закладки
Перад Богам
Я думаў, вершы мае відушчыя, аж пакуль не аслепнуў сам ад маланкі, самім жа пушчанай, я гарэў, як бязбожны храм, сам сабе я ў ім здаўся богам, адпускаў сам сабе грахі — грызла ганак, вяла дарога зноў на д'яблавыя кругі, ад яго я вяртаўся ў поўсці і калі цалаваў свой крыж, ён адбіткам жахлівым помсціў, бы люстэрка ці д'яблаў віж, і тагды я складаў малітву, можа, ў соты свой самасуд, той малітвай, нібыта брытвай, сашкрабаў у адчаі бруд, і ў адчаі я рэзаў вочы, і жахаўся крыві сваёй, і жагнаўся — набожна, тройчы, — і агідны жывёльны лой з гострай брытвы маёй малітвы, быццам гной, патыхаў маной. Я пакінуў свой храм смярдзючы, азірнуўся на купалы, а святыя ў маіх анучах неслі кроў маю на сталы, а я, голы, як здань, бяскроўны, у чыесьці ступаў сляды, перад Богам жывёле роўны, нёс грахі свае на клады, і глыбела за мной сцяжына, і ступала ў мае сляды маці грэшных усіх — Жанчына з поўнай чарай жывой вады.Самотны
Маё шчасце недзе заблукала... Цяжка ўспомніць — ноч была ці дзень, — як мяне самога адшукала, падышла, ў чало пацалавала. Бы жанчыну, я абняў свой цень. Цяжка ўспомніць — ноч была ці дзень, — я адчуў самоты асалоду, хоць за рэчкай — шчасце, я — ля броду... Не пайшоў. Спалохаўся за цень. А самота ў вочы цалавала, быццам парушынкі з воч вымала, ды глядзець за рэчку не давала. Так спазнаў яшчэ адну жанчыну. Цяжка ўспомніць — дзень быў альбо ноч, — цяжка, бо пазбавіўся я воч. А сябры, прыгожыя каханкі, позіркі — пякучыя маланкі, хто з віном, хто з вершамі, ішлі, ды мяне ранейшым не знайшлі... Я хаваў ад іх сляпыя вочы, налівалі, і я піў віно, сам жа, як злачынца, ўсё адно я чакаў сваёй самотнай ночы. Я змярцвеў, хоць чуў вакол прамовы пра каханне, адраджэнне, мову, тосты за Радзіму... Ўсё адно за самоту піў сваё віно. Так спазнаў яшчэ адну Радзіму. Цяжка ўспомніць — ноч была ці дзень, — бо здушыла горла, як камень, мне віно, і верш мой занямеў. Прыгажуні падстаўлялі вусны, я ж у лоб нябожчыц цалаваў, мне яны шапталі: «Парню грустно?..» «Хлопцу сумна...» — я перакладаў. А сябры, нібыта на пахмелле, пакідалі вершыкі свае, і, напэўна, кожны думаў: зелле ад мае самоты мне дае. I тагды я ўзняў сляпыя вочы, каб яны жахнуліся бяльма, беглі ад яго у свет, упрочкі, бо ў вярыгах ісціны няма. I тагды адбіткі сваіх бельмаў я убачыў і на іх вачох. «Парням грустно?..» «Хлопцам сумна вельмі...» — я хацеў сказаць, але не змог, бо чакала за спіной самота і гарлянку раздзіраў камень, бы жанчыну, я абняў свой цень, і прыпаў да зваблівага роту, і здушыў сваёй крывёй самоту... Знікла ноч. Ізноў вярнуўся дзень!Беларускія Ікары
Срэбны прах, балючы прах на скрылцах, з ранай у патыліцы зямля, да людзей баіцца апусціцца, да людзей баіцца апусціцца, да людзей баіцца апусціцца курапацкіх ластавак сям'я. Прывіды пакут зямных — Ікары, прытуліўшы да грудзей начніц, зазіраюць ластаўкам у твары, зазіраюць ластаўкам у твары, зазіраюць ластаўкам у твары цемраю прастрэленых вачніц. Быццам дзве жабрачыя далоні — неба і зямля, жыццё і скон, а над Светам белы чэрап поўні, а над Светам белы чэрап поўні, а над Светам белы чэрап поўні куляй звоніць — ноч гучыць, як звон: «Ёсць Ікары, ёсць і ў вас сталіца, там Тыран накрыў для вас сталы!..» А з нябёсаў голас: «Лепш разбіцца...» А з нябёсаў голас: «Лепш разбіцца...» А з нябёсаў голас: «Лепш разбіцца аб бетон Урадавай скалы!» Срэбны прах, Купалаў прах на скронях, б'юць падковы ў чэрап, як у звон, топчуць цела чалавека-коні, топчуць цела чалавека-коні, топчуць цела чалавека-коні, з куляй у патыліцы — Зянон...
2011-2017 Онлайн библиотека RomanBook
Copyrights and trademarks for the book, and other promotional materials are the property of their respective owners. Use of these materials are allowed under the fair use clause of the Copyright Law.